مجتبی رفیعیان؛ علی اکبر تقوایی؛ حسن وحدانی
دوره 19، 2-1 ، اردیبهشت 1388
چکیده
امروزه توجه به ظرفی تهای توسع های درون مناطق شهری را به عنوان سیاست نوین و عمل یای در حوزۀ برنامه ریزی شهری پذیرفته اند. این توجه به ویژه با گسترش مفهوم توسعۀ پایدار شهری که درآن بهره گیری موثر و پایدار از ظرفی تهای توسعه ای رهاشده درون مناطق شهری )به صورت بافتهای ناکارامد و موسوم به فرسوده(را توصیه میکند، اهمیت مضاعف پیدا کرده است. مقالۀ ...
بیشتر
امروزه توجه به ظرفی تهای توسع های درون مناطق شهری را به عنوان سیاست نوین و عمل یای در حوزۀ برنامه ریزی شهری پذیرفته اند. این توجه به ویژه با گسترش مفهوم توسعۀ پایدار شهری که درآن بهره گیری موثر و پایدار از ظرفی تهای توسعه ای رهاشده درون مناطق شهری )به صورت بافتهای ناکارامد و موسوم به فرسوده(را توصیه میکند، اهمیت مضاعف پیدا کرده است. مقالۀ حاضر به طرح الگویی برای شناسایی ظرفی تهای توسعۀ محله ای و چگونگی سنجش سهم هریک از ظرفیتها، برای دستیابی به توسعۀ پایدار شهری م یپردازد. در این مقاله پس از طرح کلیات و بیان الگوهای معاصر رایج در امر مداخله در محلات، به شناسایی ظرفیتهای توسعه ای موجود در محلات، رابطۀ الگوهای رفتاری باظرفیتهای قابل استفاده و بارگذاری مجدد آن پرداخته میشود. نتایج مطالعه نشان داد که در محلۀ کلکت هچی )که از محلات قدیم تبریز است(امکان ظرفیت سازی سکونتی برای بالغ بر 40 درصد افزایش جمعیت به نسبت وضع موجود، صرفاً از طریق ظرفیت سازی در زیرساختهای موجود و فضاهای رهاشده در محله وجود دارد. این بدان معناست که از طریق بازیافت این فضای رها شده، میتوان سهم موثری از جمعیت متقاضی را در این محله اسکان داد. نتیجۀ این فرایند بهبود الگوی اسکان شهری و تقویت پایداری در نظام توسعۀ شهری خواهد شد.
