روند رشد و گسترش شهرهای بزرگ(شهرهایی با بیش از 500 هزار نفرجمعیت) در ایران بسیار سریع و تمرکزگرایانه بوده و موجب پدیدآمدن مشکلات و تنگناهای خاص محیطی اقتصادی و اجتماعی شده است. شبکه شهری در ایران در سطوح ملی و منطقه ای با سیر تمرکزگرایانه، با گذشت زمان شاهد بیشتر شدن فاصله میان تهران و سایر شهرها به ویژه شهرهای متوسط و کوچک در ابعاد جمعیتی، اقتصادی و اجتماعی بوده است .از این رو در ایران از حدود دهه 50 بخشی از مطالعات شهری و منطقه ای به ارزیابی راه حلهای گوناگون از جمله یافتن راهکارهایی برای تقویت و توسعه شهرهایدرجه دو و سه اختصاش یافته است. این مقاله بر مبنای مطالعه و امکان سنجی کانون های کوچک از نظر جذب مازاد جمعیتی و توانمندی اقتصادی و گسترش اشتغال بخشی منطقه ای در محدوده استان تهران، تدوین شده است.
)
