همجواری مکان استقرار شهرها با اراضی حاصلخیز کشاورزی زمینه گسترش فضاهای شهری را در داخل و پیرامون این اراضی فراهم آورده و در مواردی به محصور شدن قطعات بزرگی از آنها در داخل محدوده های شهری منجر شده است. تداوم این روند ناکارآمدی فرم شهر و تخریب سریع تر اراضی کشاورزی را در پی دارد که مقابله با آن ضرورت استفاده فعال از ابزارهای گوناگون اقتصادی اکولوژیکی و شهرسازی را متناسب با شرایط محلی، آشکار می سازد. ولی آنچه در کشورمان شاهد آن هستیم فقط برخورد انفعالی در چهرچوب مصوبات شهرسازی و طرح های کالبدی است که نتیجه ای جز به تأخیرانداختن فرایند تخریب اتلاف منابع و استفاده ناکارامد از فضا نداشته است. اتخاذ سیاست متراکم سازی فضاهای شهری در کشور و نقش کلیدی اراضی کشاورزی در آن ضرورت تدوین استراتژی جامع برای رویارویی مناسب و کارا با مقوله فوق را بیش از پیش مطرح میسازد. در این زمینه مقاله حاضر با روش تحلیل تاریخی به استناد مصوبات شورای عالی شهرسازی و طرح های شهری به رشته تحریر درآمده ست.
)
