در طول تاریخ معماری و شهرسازی کشورمان شهرهای کهن ایران با تداوم، تکرار،تکامل علمی و تجربی به نحوی بنا شده اند که قادرند راهنمای آموزنده ای برای معماران و شهرسازان امروزی تلقی گردند. این گونه شهرها در بستر زمان نیز توانسته اند به عنوان مجتمع های زیستی انسان ها به نیازهای مادی،معنوی، فرهنگی و روانی آن ها پاسخگو باشند. عوامل موثربر نحوه شکل گیری و عناصر تشکیل دهنده آن هااز یکسو و شکل کالبدی مجموعه ها از سوی دیگر، به قاعده ای منظم موجب پیدایش مجتمع هایی جا افتاده و متکامل گردیده اند. انسان و محیط با یکدیگر چنان تلفیق شده اند که گویی هر یک سرای دیگری ساخته شده اند. مساله امروز شهرهای کهن، عدم شناخت کافی از ویژگی ها و اهمیت ارزش های نهفته در آن ها از یکسو و رها نمودن آن توسط مسئولین و ساکنین و به دنبال آن ایجاد مجتمع ها و واحدهای مسکونی خارج از بافت کهن با شکلی بیگانه و بی توجه بع ارتباط و پیوند با ارزش های تاریخی و شرایط محیطی و فرهنگی از سوی دیگر است.
)
