به کار گرفتن موردهای واقعی در تمرین های آموزشی مدارس معماری در دهه هشتاد در آمریکا مورد بحث، تحقیق و تجربه قرار گرفت این روش نخستین بار دذ آغاز دهه بیست در آموزش مدیریت به کار گرفته شده بود. در آموزش معماری همانند رشته مدیریت که شامل شاخه های گوناگون است، نیاز به خلاقیت و توانایی ایجاد جهش های منطقی یک امر اساسی است به کمک این روش دانشجو در برابر موضوعی واقعی قرار می گیرد و نقشی فعال به وی تفویض می شود تا در عوض به کارگیری مقررات القا شده کلاسیک امکان کاوش و جستجوی اصول کلی را از طریق تجربه واقعیات به دست آورد. به علت تعدد شاخه های تخصصی روزافزون در رشته معماری و نیز به جهت فقدان یک روش هماهنگ کننده،روز به روز شکاف مابین تخصص های گوناگون آن عمیق تر می شود و این امر نقطه ضعفی در امر آموزش معماری است.
)
