نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد تهران جنوب
چکیده
مطالعۀ موردی اصطلاح رایجی در معماری است که هم اشاره به استفاده از پروژههای انجامشده در گذشته، به مثابۀ پیشینۀ طراحی، دارد و هم اشاره به راهبردی برای تحقیق به شکل عام. ازاینرو پرداختن به مسئلۀ روششناسی مطالعۀ موردی به طور خاص برای معماران در شکل آموزشی و تحقیقی ضرورت مییابد؛ چراکه به سبب رایج بودنش در معماری، همانقدر که گسترش سردرگمی در آن میتواند باعث ضعف شود، مسلط شدن بر ویژگیهای خاصِ منطبق بر اهداف معماری، به منزلۀ یک رشتۀ مهندسی/ هنری، میتواند ظرفیتهای مغفول آن را آشکار و تقویت کند. در این خصوص تاکنون، به دو موضوعِ «نادیده گرفتن مطالعۀ موردی، به مثابۀ ابزار آموزشی نظاممند»، و نیز «روشن نبودن مرز کپیبرداری و برداشت صحیح از آن» پرداخته شده است.
در تحقیق حاضر در ادامۀ تلاشهای فوق، به سنجش فنون رایج در مطالعۀ موردی برای طراحی نزد دانشجویان معماری پرداخته شده است. این کار از دو جنبۀ «وضوح روششناختی» و «نحوۀ تأثیر بر طراحی» صورت گرفته است تا یکی دیگر از ملزومات ساماندهی راهبردی نقش مطالعۀ موردی برای تولید دانش در حوزه معماری تأمین شود. طی این تحقیق، نُه فن رایج شناسایی و در میان چهار حوزۀ اصلی «واضحـ آموزشی»، «واضحـ تحقیقی»، «غیرواضحـ آموزشی» و «غیرواضحـ تحقیقی» موقعیتیابی شدهاند. نتایج نشان میدهند که فنون ذهنی و متکی بر هندسه و گرافیک در مقایسه با فنون مقایسهای و متکی بر محاسبه و آزمایش بهمراتب بیشتر به کار میروند. در موقعیتیابی این فنون درمییابیم که آنها محدود و بدون پشتیبان کافی نظری هستند و بیشتر به صورت آموزشی و به مثابه یک سرمشقْ محقق شدهاند تا تحقیقی انتقادی و دگرگونیخواه. به نظر میرسد که ظاهر سادۀ برخی فنون، بهعلاوۀ دیر آشکار شدن عیوبِ آنها، باعثِ تصورِ مسلط بودن و استفادۀ شایع از آن میشود؛ ضمن آنکه خطای غیرمفید پنداشتن آنها نیز میتواند به جای تلاش بیشتر برای یادگیری، باعث حذف و خروج کلی آنها از چرخۀ فنون شود.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
An Examination of the Common Techniques for Case Studies in Architectural Design
نویسنده [English]
- Aliasghar Malekafzali
Faculty of Arts and Architecture, Azad University of South Tehran
چکیده [English]
‘Case study’ is a common term in architecture referring to both the use of past projects as backdrops and a research strategy in a more general sense. Case study methodology is of particular importance in architectural pedagogy and research, because on one hand its widespread use cause confusion and weaknesses, and on the other hand having a good command of architecturally oriented features of case studies can shed light on the discipline’s neglected aspects. The two topics studied so far in this connection are its negligence as a systematic pedagogical tool and the vagueness of the boundaries between copying and proper adoption of the studied cases.
The aim of this study is to identify and assess case study techniques in two respects: methodological clarity and the ways in which case studies influence design, in order to fulfil prerequisites of its strategic organisation for the production of architectural knowledge. Nine current techniques are identified in this research. They are then positioned among four main areas, namely, ‘clear-pedagogical’, ‘clear-research-oriented’, ‘unclear-pedagogical’, and ‘unclear-research-oriented’. The results show that those techniques that are subjective and geometry-/ graphic-based are much more widely used than comparative, calculation-/ examination-based techniques. The positioning of the former show that they are limited in scope, lacking sufficient theoretical support, and mostly realised in pedagogy as paradigms rather than critical, transformational research. Apparently, the simple looks of certain techniques plus the late manifestation of their shortcomings gives the impression of their prevalence, whilst ruling them out as unhelpful can in turn result in their elimination instead of prompting attempts for their improvement.
کلیدواژه‌ها [English]
- Production of architectural knowledge
- methodology
- Design research
- Case study techniques
)