معماری ایران تا کنون از دو دیدگاه متفاوت بررسی شده است: دیدگاه اول مطالعات تلاشگرانی عمدتاً اروپایی همچون پوپ، گیرشمن و گدار است که معماری ایران را تاریخنگارانه دیده و نگاشتهاند. در میان نظریهپردازان ایران نیز تلاش مفصل و قابل تقدیر پیرنیا با همین رویکرد و با نگاه تازهای در قالب سبکشناسی تا حدودی راه و روش مشابهی را پیموده است. دیدگاه دوم، رویکرد گونهشناسی معماری ایران است که توجه کسانی همچون اتینگهاوزن، بلوم، گرابار و هیلن براند را به خود جلب کرده است. در این مقاله ضمن معرفی این رویکردها به ویژگیهای رویکرد اندیشهای در معماری ایران میپردازیم. در مقاله حاضر، با روش تحلیل محتوایی، ضمن بررسی پژوهشهایی که در دو رویکرد تاریخنگارانه و گونهشناسی انجام یافته، اقدام به معرفی اندیشهای میشود که بنمایة معماری ایران را تشکیل میدهد. نتیجه اینکه معماری ایران بر مبنای اندیشهای فلسفی شکل گرفته که ریشه در ارزشهای اعتقادی دارد و در دورانهای مختلف سرافرازانه نمونههای قابل توجهی را ارائه کرده است.