معماری گذشته ایران سرشار از معنویت، غنا و زیبایی است. در حالی که معماری معاصر ما با از دست دادن هویت خویش، فاقد ارزش های نهفته در معماری سنتی است. چه عواملی موجد این تفاوت فاحش است؟ و در میان آن ها نقش آموزش در شکل گیری شخصیت معمار به عنوان شکل دهنده اصلی فضاهای معماری و شهری به چه میزان است؟نوشتار حاضر ضمن توجه به تفاوت بستر و زمینه کار معمار معاصر با معمار سنتی و دشواری هایی که معمار معاصر با آن روبروست، به تحولات آموزش معماری از شیوه سنتی به آموزش نوین و پی آمدهای مهم آن اشاره می کند. آن گاه با نگاهی اجمالی به هدف محتوایی دروس در دانشکده های معماری، ارتقای کیفیت آموزش را در ارائه اطلاعات و روش طراحی ممکن و دست یافتنی دانسته، و در نهایت با طرح ارتباط شخصیت معنوی هنرمند با هنرش، عدم توجه به پرورش شخصیت معنوی و انسانی دانشجو را به عنوان عمده ترین مشکل آموزشی هنر و معماری معاصر مطرح می نماید.
)
