مکان یابی، نحوه و شکل استقرار، اندازه ی مجتمع های زیستی و ارتباط صحیح آن با طبیعت و تنظیم شرایط محیطی، با استمداد از توان بالقوه مکان، از ابعاد مهم در برنامه ریزی و طراحی مجموعه های زیستی با ساختار مبتنی بر بوم شناسی محسوب می گردد.ساختار شهرها و آبادی های سنتی ایران، مبتنی بر ویژگی های بوم و شرایط محیطی بوده است. هماهنگی آن ها با طبیعت با هدف بهره مندی از توان بالقوه مکان و پرهیز از موقعیت های نامناسب با زیست، حاوی نکات و درس های ارزشمندی از لحاظ طراحی مجتمع های زیستی است.این مقاله با هدف معرفی ساختار بوم شناسی شهرهای سنتی مرکزی ایران، به مطالعه ی این ویژگی پرداخته است.
)
