1
دانشجوى دکترى مرمت بنا، دانشکدة مرمت، دانشگاه هنر اصفهان
2
استاد دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه شهید بهشتی
3
استادیار دانشکده حفاظت و مرمت دانشگاه هنر اصفهان
چکیده
در زنده انگاشتن آثار تاریخی معماری ایرانی، بدون توجه به قدمت معنادارشان، فقط به کلیات پرداخته شده و هیچ نتیجۀ کاربردی ندارد. رجوع انسان امروز به اثر تاریخی ادب حضور میطلبد و امتداد حیات پویای اثر تاریخی نیز مستلزم حضور انسان مؤدب است و این نیاز دوسویه تضمینکنندۀ برقراری ارتباط آنها برای ارتقای سطح کیفی حیات هر دو است. موضوع این مقاله تعریف ادب حضور برای برقراری ارتباط انسان با آثار تاریخی معماری ایرانی است. متروک ماندن آثار تاریخی معماری و حیرانی انسان دورۀ مدرن در نامکانها، نیاز او را دمی آسودن در مکانی دارای روح جدیتر میکند. با توجه به اهمیت وجوه نامحسوس معماری، روش کلی تحقیق روشی کیفی با استعانت از استعاره خواهد بود. در نتیجۀ این تحقبق به این مطلب میرسیم که، ادب حضور یعنی توجه به نیازهای اثر، چونان موجودی سالخورده، و درک شرایط مناسب حضور در محضرش، همچون محضر یک مربی، و تداوم در حضور به جای بازدیدهای موزهای و عدم مداخلۀ کالبدی بیجا است.
هجویری، علی بن عثمان. کشف المحجوب، لنینگراد، چاپ اول، 192۶.
هلالی جغتایی، بدرالدین. دیوان هلالی جغتایی، گردآرندگان علیاصغر طاهری و محمد طاهری، مشهد: داریوش،۱۳۹۲.
Day, Christopher. Places of the Soul (Architectural and Environmental Design as a Healing Art), Oxford architectural press, 2004.
Stanley Price, Nicholas. Historical and Philosophical Issues in the Conservation of Cultural Heritage, Los Angeles: The Getty conservation institute, 1996.
Waltera, R. Alfarabi on the Perfect State, Abu Nasr alFarabi Mabadi Ara Ahl al Madina Alfadila, Oxford: Clarendon press, 1986.