در این مقاله سعی می شود تا با تأمل و باز اندیشی در روند سریع و پرافت و خیز نوپردازی(مدرنیزاسیون) شهری و منطقه ای و با تکیه بر اندیشه های فلسفی مغرب زمین، اصول ثابتی که در طول دوران شهرسازی نوگرا قابل دریافت و ملاحظه بوده و هست، اخراج شود. در این تلاش ابتدا به تعریف واژه های کلیدی متن می پردازیم و سپس با تکیه بر آن و کاوش در آثار اندیشمندان برجسته نوگرا، به برنامه ریزی شهری و منطقه ای نوگرا می رسیم. به این ترتیب با اندیشه و دقت در موضوع نووارگی (مدرنیته) و همزاد آن «نظام سرمایه گذاری» خواهیم توانست ویژگیهای فرایند نوپردازی شهری را تعیین کنیم و شهرهای امروزی و شهرسازی معاصر را با آن محک بزنیم. بی شک این نگاه تعجب افراد حرفه ای را نسبت به وسعت نظر و درک صحیح نوگرایان آغازین از زندگی در شهرهای معاصر برخواهد انگیخت.
)