در گذشته فضاهای شهری محل ملاقات و گفتگوی شهروندان بوده افراد در این مکان گرد هم میامدند و بر مبنای سنت های کهن (جشن ها، اعیاد، مراسم مذهبی و ...)با یکدیگر ارتباط برقرار کرده معاشرت میکردند. محیط های شهری جایی بود که در آن انسان به ارضای نیازهای اجنماعی خود می پرداخت و خانواده مکان ارضای نیازهای طبیعی محسوب می شد. به عبارت دیگر محیط های شهری حوزه فرهنگی و خانواده حوزه طبیعی بود. در دوران معاصر فضاهای باز شهری اغلب برای اتومبیل طراحی شده اند که نه تنها برای ارضای نیازهای اجتماعی و نادیده گرفتن سنت ها و فرهنگ جوامع نیز شده است. به این ترتیب شکل ظاهری فضاهای باز شهری برای حرکت اتومبیل نقش اصلی را یافته و نقش مردمی که قرار است از فضاهای باز شهری به عنوان فضاهای اجتماعی فرهنگی استفاده کنند نادیده انگاشته شده است. هم چنین بدنه های ساختمانی که نقش مهمی در خوانایی فضا دارند اغلب بدون ارتباط با این فضاها قرار میگیرند.مشکلاتی که این دیدگاه به بار می آورد و صدماتی را که بر جوامع و هویت شهر ها وارد کرد متفکرین را بر این داشت که فضاهای باز شهری را برایعملکردهای مختلف به وجود آورند. لذا ایجاد فضا و خوانایی آن از طریق تظاهر بصری بدنه ها که توسط حش بازنمایی تداعی کنندگی و فرایند بازشناسی به وجود می آید مد نظر قرار گرفت از این رو با الهام از بافت های سنتی و ایده توجه به نیازهای فرهنگی جامعه توصیه نمودند که فضاهای باز شهری را میتوان توسط بدنه های ساختمانی به نحوی ایجاد نمود که ضروریات زندگی امروز را در بر داشته باشد. به ابن ترتیب فاکت.رهای فرهنگی هرجامعه ترکیبی از فضاهای باز و بسته ای را به وجود خواهد آورد که نیزهای فرهنگی جامعه با هم ترکیب شده و وجه مشخصه خود را در شکل مجموعه به جای می گذارد.همین امر قانونمندیی را سبب می شود که هویتی خاص کلیتی منسجم به همراه هماهنگی با شکل طبیعی و بوم خواهد داشت. علاوه بر ان پرهیز از تقلید های ناصحیح جلوگیری از آشفتگی های محیطی و ایجاد روابط اجتماعی مناسب را به دنبال خواهد داشت و در نهایت حاصل آن مجموعه ای خواهد بود که پیوندی تنگاتنگ با محیط و جامعه دارد.
)