گسترش فناوری اطلاعات واقعیتی است که بر عرصه های گوناگون زندگی بشری به شدت تأثیرگذاشته است. تلاش مقاله حاضر بر این است که تغییرات عمده شهرها را در قالب جست و جوی الگوی بهینه شهری پی گیرد. در این مورد با تکیه بر پایگاه نظری مشخص درباره مفهوم طراحی شهری، کوشش می شود امکان جدیدی که فناوری اطلاعات برای هر کدام از مولفه های کیفی طراحی شهری و به دنبال آن لایه های فرم شهری مطرح می کند، موشکافی شود.نهایتا نفی بسیاری از ضرورت های مدرن و بازگشت به پاره ای از فرصت های شهر ماقبل صنعت در عصر پسا صنعت در حالی با معرفی مجموعه کار – زندگی به مثابه الگوی بهینه عصر اطلاعات معنا میگیرد که همچنان خطر شهر گریزی در حکم امکان بالقوه مطرح است.
)
