@article { author = {Zafarmandi, Sevil and Imani, Nadieh}, title = {Neoclassical Architecture in Contemporary Architecture of Tehran}, journal = {Soffeh}, volume = {25}, number = {4}, pages = {27-50}, year = {2016}, publisher = {Shahid Beheshti University}, issn = {1683-870X}, eissn = {2645-5900}, doi = {}, abstract = {Persian Architecture witnessed drastic alterations due to increased interaction with the West since mid-Qajar period. Elements of European Classic Architecture were used in combination with Persian Architecture. In the early 20 the Century, AD at the onset of Pahlavi period, use of classic elements were favored both as a result of close political ties with Nazi Germany—whose social architectural style was neoclassical—as well as the tendency to revert to pre-Islamic Persian Sassanid and Achaemenid Architecture—which was also monumental in nature. In the 1960s and 1970s, this tendency was suppressed in favor of pure geometrical forms under the in3uence of Modern Architecture. Neoclassical architectural elements became fashionable in contemporary architecture of Tehran simultaneous with the advent of Postmodern Architecture. This paper 5rst reviews the theoretical bases of classic and neoclassic architecture in the West. Comparing this basis with how classical elements are employed in Persian Architecture of Tehran demonstrates that use of these elements were more a response o ‘fashion’ rather than being a knowledgeable choice.}, keywords = {}, title_fa = {معماری رومی در مقابل معماری بومی بررسی خصوصیات گرایش موسوم به کلاسیک در معماری معاصر تهران}, abstract_fa = { گرایشِ موسوم به «کلاسیک» یا اصطلاحاً «رومی» امروزه در معماری تهران مرسوم شده است. ظاهراً به نظر می­رسد که این نوع معماری، با استفاده­ از عناصر مشابه به معماری نئوکلاسیک غربی در نما، در آن طبقه­بندی قرار می­گیرد.­ بررسی­های دقیق و مطالعات نشان می­دهد که چنین امری اتفاق نیفتاده است و آنچه به چشم دیده می‌شود برداشت اصیلی نیست. معماری نئوکلاسیک پیش­تر هم در ایران الهام‌بخش ساختمان‌های متعددی بوده است. با این حال امروزه خصوصیات آن تغییر یافته است. هدف در این مقاله روشن کردن «چگونگی خصوصیات گرایش موسوم به کلاسیک در معماری معاصر تهران­» است. به این منظور­، در گام نخست اصول کلاسیک ­و نئوکلاسیک غرب و سپس پیشینۀ معماری نئوکلاسیک در ایران مد نظر قرار گرفت. معماری ایرانی تا دورۀ­ قاجار روند پیوسته‌ای داشته است، اما آغاز ارتباطات با غرب در عصر قاجار موجب پدید آمدن سبکی در این دوران می‌شود که متأثر از « نئوکلاسیک» اروپایی است. در دورۀ­ پهلوی اول نیز ادامۀ این تأثیر به دو صورت معماری به سبک نئوکلاسیک اروپایی و نئوکلاسیک ایرانی تداوم یافت. بررسی و مطالعۀ­ معماری دورۀ­ قاجار و پهلوی و قیاس آن­ با معماری نئوکلاسیک غرب نشانگر این است که معمار ایرانی­ از عناصر معماری نئوکلاسیکِ غرب برداشت می‌کند، برداشتی بومی که تلفیق عناصر معماری نئوکلاسیک با معماری ایرانی را در پی داشته است. بدین‌گونه با فهم معیارهای کلاسیک و نئوکلاسیک غرب و پیشینۀ­ آن در ایران، در گام نهایی، برای پاسخ به پرسش اصلی نمونه­های موردی گرایش مذکور از مناطق مختلف تهران، بررسی و مشخص شد که گرایش مذکور در قیاس با معماری نئوکلاسیک غرب و نئوکلاسیکِ پیشین در ایران برداشتی کاملاً ظاهری و بدون هیچ مبنای اصولی است و نسبتی با اصل ندارد و خاستگاه آن مد، سوداگری، و کالا شدن معماری، بدون توجه به معماری بومی ایرانی است.   }, keywords_fa = {معماری کلاسیک,نئوکلاسیک,مد,تهران}, url = {https://soffeh.sbu.ac.ir/article_100266.html}, eprint = {https://soffeh.sbu.ac.ir/article_100266_c2a79698033b562a3180e3e66a63757d.pdf} }