در دهه هاى اخیر، در شیوه هاى رایج ساخت وساز در کلان شهرهایى چون تهران و ضوابط و مقرراتى که در امر معمارى و شهرسازى ملاک عمل بوده اند از عملکرد « دید » پنجره و منظرة قابل رؤیت ، آن غفلت شده است. به طورى که، دید پنجرة بسیارى از آپارتمان هاى مسکونى محدود به عناصر ساخته شده است، و از دید به منظره اى طبیعى و حتى دید به آسمان محروم هستند. اما ...
بیشتر
در دهه هاى اخیر، در شیوه هاى رایج ساخت وساز در کلان شهرهایى چون تهران و ضوابط و مقرراتى که در امر معمارى و شهرسازى ملاک عمل بوده اند از عملکرد « دید » پنجره و منظرة قابل رؤیت ، آن غفلت شده است. به طورى که، دید پنجرة بسیارى از آپارتمان هاى مسکونى محدود به عناصر ساخته شده است، و از دید به منظره اى طبیعى و حتى دید به آسمان محروم هستند. اما محققین از یک سو، بر لزوم ارتباط ساکنین مناطق شهرى با طبیعت در داخل محیط هاى زندگى تأکید مى کنند و از سوى دیگر، از اهمیت پنجره ها در محیط زندگى، و از نقشِ تأثیرگذار محتواى دید آنها سخن مى گویند. شواهد فراوانى بر ارجحیت قوى دید به منظرة طبیعى بر منظرة ساخته شده از پنجره دلالت دارد و پنجره با دید طبیعى را، به ویژه براى ساکنین آپارتمان ها، امرى ضرورى مى نماید. در این مقاله که با توجه به محدودیت پنجرة آپارتمان هاى مسکونى به عناصر ساخته شده نگاشته شده است، منظرة طبیعى بالقوة آسمان را در محتواى پنجره به پرسش گذارده و با عنایت به شکاف موجود در ادبیات ترجیحات منظر دربارة دید به آسمان از پنجره، به مطالعة جایگاه آن در ترجیحات منظر و پسندیدگى آن از سوى مردم پرداخته مى شود. همچنین، ارجحیت/ عدم ارجحیت دید به آسمان بر منظرة ساخته شده از پنجرة آپارتمان هاى مسکونى در شهر تهران بررسى مى شود. در این مطالعه از دو روش پیمایش ادبیات و پیمایش میدانى بهره گیرى مى شود.
